นับหนึ่งที่ลมหายใจ

นี่ก็ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้วหลังจากที่กลับเข้าสู่โลกใบเดิมที่แสนวุ่นวาย

ก็ยอมรับเลยว่าต้องใช้เวลาปรับตัวอยู่เหมือนกันเพราะสภาวการณ์เปลี่ยนไปหลังจากที่ได้บวชเรียนมา 1 พรรษา ลองนับดูก็เป็นเวลา เกือบ 7 เดือนที่ได้รู้ได้เห็นในสิ่งที่ควรรู้ควรเห็นควรศึกษา เราไม่รู้ว่าเราเป็นอะไรจนกระทั่งเราได้ใช้เวลาอยู่กับสิ่งนั้น แล้วมันก็จะตอบกับเราว่า เราไม่ใช่เราหรอก แต่เราก็ยังเป็นเราที่ยังไม่เข้าถึงความไม่ใช่เรา ทุกเวลาที่ผ่านไปก่อนหน้านี่ช่วงเวลาต่างๆ ได้ย้อนกลับเข้ามาอย่างที่ไม่คาดคิด แต่ทำให้เราได้คิด ว่าชีวิตมันก็คือชีวิต วันคืนที่ล่วงเลยผ่านไปในแต่ละวันของเวลาอันแสนสั้น ทำให้เราหลงไปกับเรื่องรอบตัวที่ไร้สารเกินจำเป็น

มีหลายสิ่งที่เราไม่สามารถเข้าใจได้ในหลายๆคำถาม และคงไม่สามารถให้คำตอบใดๆ กับใครได้อย่างที่ควรจะเป็นหลังจากได้บวชเรียนปฏิบัติมาใน 1 พรรษานี้ แต่เรารับรู้ได้ว่าสิ่งที่เราเข้าใจมากขึ้น และผลประโยชน์(อานิสงส์) กลับพุ่งเข้าหาผมซึ่งไม่เข้าใจอะไรๆ ในโลกใบนี้เข้าเต็มๆ เราจึงยินดีที่จะบอกว่า เราไม่ใช่เราอีกต่อไป ถึงแม้เราจะยังมีตัวตนอยู่บนโลกที่แสนวุ่นวายใบนี้ก็ตาม และอดีตก็เป็นเพียงอดีิต อนาคตก็ไม่มีใครรู้ได้ มีเพียงแต่ปัจจุบันที่กำลังดำเนินไปตามสัจธรรม

ในวันนี้ผมพบว่าผมเป็นมนุษย์มากขึ้น เพรามนุษย์คือผู้มีสำนึก ผมสำนึกได้ว่าผมควรจะทำอะไร และอะไรที่ไม่ควรจะทำ นี่แหละคือสิ่งที่ผมได้ค้นพบจากตัวเอง โดยอาศัยสิ่งรอบตัวเป็นอุปกรณ์ ผมภูมิใจที่จะนำเสนอว่า เครื่องมือของผมในวันนี้คือลมหายใจของปัจจุบัน..

ภาพขณะที่พระกรัณย์พลร่วมงานอุปสมบทและสนทนาธรรมกับพระอนุพล(พระเพื่อน)